Wojsko Polskie od ponad dwudziestu lat znajduje się w procesie transformacji. Jednak prawdziwa zmiana przyszła dopiero wraz z politycznymi decyzjami o przystąpieniu do wojny w Iraku i Afganistanie. Te konflikty na powrót uświadomiły wojskowym, że ich rzemiosłem jest wojna, a udział w niej jest obciążony realnym ryzykiem utraty zdrowia i życia. Doprowadziły
do zmian modelu funkcjonowania armii w najważniejszych, z punktu widzenia udziału w misjach bojowych, obszarach. Wyzwania, przed którymi stanęła armia, dotyczyły trzech obszarów: struktur wewnętrznych, modelu dowodzenia i systemu szkolenia.
Struktury wewnętrzne. Większość dzisiejszych konfliktów zbrojnych sprowadza
się do niekończącej się wojny partyzanckiej. W tej sytuacji szczególnego znaczenia nabiera umiejętność szybkiej reakcji na zmiany w otoczeniu, mobilność sił zbrojnych i zdolność do elastycznego reagowania na zmiany zachodzące w otoczeniu.
Model dowodzenia. Konieczność prowadzenia operacji z dala od własnego terytorium wymusza decentralizację struktur wewnętrznych i zmian modelu funkcjonowania armii. Wyzwania te prowadzą do rozwarstwienia struktur dowódczych i rozwoju struktur planistycznych oraz powstania małych, mobilnych i samodzielnych oddziałów.
System szkolenia. Wdrożenie reform wymagało przede wszystkim przebudowy systemu przygotowania kadr kierowniczych. Dla jego usprawnienia stworzono struktury w pionie szkolenia, które zajmują się zbieraniem, opracowywaniem i wdrażaniem
do szkolenia zmian wynikających bezpośrednio z doświadczeń z pola walki.
