Łączenie funkcji biznesowych, potrzeb środowiska, wymogów cywilizacyjnych i społecznych bez degradowania jakości życia następnych pokoleń jest fundamentem zrównoważonego rozwoju aglomeracji miejskich.
Idea zrównoważonego rozwoju łączy dwa pojęcia: koncepcje podstawowych potrzeb oraz ograniczonych możliwości. Wymyślił ją w XIX w. Hans Carl von Carlowitz, niemiecki administrator i zarządca w górnictwie. Pierwotnie dotyczyła sposobu takiego gospodarowania lasem, aby nigdy nie został zlikwidowany. Dziś, w mocno zurbanizowanym świecie, zrównoważony rozwój wkroczył do miast. Naszym absolutnym priorytetem powinno być takie projektowanie przestrzeni miejskiej, infrastruktury naziemnej i podziemnej oraz zarządzanie całym organizmem systemów i podsystemów, aby życie społeczne i gospodarcze toczyło się harmonijnie.
Nowe Centrum Łodzi
Jedną z koncepcji przekształcania miasta jest „rewitalizacja”, czyli działanie skupione na ożywieniu zdegradowanych obszarów miejskich, np. poprzemysłowych. Polega m.in. na znalezieniu dla nich nowego zastosowania, wyznaczenia nowych funkcji. Nie chodzi jednak tylko o remonty czy modernizację budynków. Celem rewitalizacji jest przede wszystkim podniesienie jakości życia społecznego, estetyki i wizerunku całego miasta. Wiąże się z tym ściśle idea „miasta zwartego” (compact city). To model rozwoju zakładający zahamowanie rozpraszania zabudowy, wsparcie rewitalizacji i zagospodarowywania terenów zdegradowanych oraz priorytet dla transportu publicznego, rowerowego i pieszego, przy jednoczesnym ograniczaniu ruchu samochodowego. Model miasta zwartego uznany został w Europejskiej Perspektywie Rozwoju Przestrzennego (European Spatial Development Perspective) za zgodny z zasadą zrównoważonego rozwoju.
