Jacek Woźniak jest jednym z menedżerów pracujących w polskim oddziale międzynarodowej korporacji Cooldrink. Kiedy ze stanowiska odchodzi dyrektor generalny, do sukcesji przymierza się kilku kandydatów. Jednym z nich jest Jacek Woźniak. Bardzo liczy na awans, ale nie chce brać udziału w zakulisowych rozgrywkach, jakie rozpoczęły się wewnątrz firmy. Woli skoncentrować się na pracy. Czy to wystarczy, aby szefowie koncernu powierzyli mu stanowisko dyrektora polskiego oddziału?
W karierze w ostatecznym rozrachunku liczą się umiejętności, a nie układy. Takie było święte przekonanie Jacka Woźniaka, dyrektora kategorii napojów gazowanych polskiej filii międzynarodowego koncernu Cooldrink z siedzibą w Krakowie. Wyniósł je z tradycyjnego inteligenckiego domu, gdzie panowały proste i czytelne zasady: czarne było czarne, a białe – białe. Najlepszy uczeń w klasie, potem najlepszy student w szkole biznesu, nigdy nie był typowym kujonem. Był za to odbiorcą prestiżowych stypendiów, a potem szybko awansującym menedżerem. Jacek zawsze starał się robić wszystko najlepiej, jak potrafił, balansując czasem na pograniczu perfekcjonizmu. Swoją karierę w marketingu rozpoczął w polskiej filii Coca‑Coli. Potem kilka razy zmieniał pracę, ale zawsze w obrębie sektora FMCG. Każda zmiana pracy była awansem, a każdy awans pochodną osiąganych wyników i coraz lepszej reputacji w środowisku. Przed Cooldrinkiem pracował we Frampolu, produkującej napoje firmie, której początki sięgały jeszcze PRL‑u. Przyjście Woźniaka było dla spółki powiewem świeżego powietrza. Przeszczepił na grunt tego dość staroświeckiego przedsiębiorstwa wiele konkretnych umiejętności wyniesionych z międzynarodowych koncernów. Nikogo nie zdziwiło więc, kiedy po dwóch latach został dyrektorem naczelnym firmy. Nie zdążył jednak wdrożyć się w nową rolę, kiedy Frampol został przejęty przez Cooldrink. Cooldrink zaproponował Jackowi objęcie funkcji dyrektora kategorii napojów gazowanych, co z uwagi na dużą różnicę wielkości firm oznaczało znaczący wzrost odpowiedzialności. Ten dział firmy, za który odpowiadał Jacek, rozwijał się dynamicznie. Jacek miał jednak dziwne przeczucie, że jego dotychczasowa recepta na sukces być może się zdezaktualizowała. Wprawdzie zaliczał się teraz do ścisłego kierownictwa polskiej filii Cooldrinku, ale nie czuł się do końca pewnie. Na pewno nie był – jak we Frampolu – główną gwiazdą, był raczej jednym z wielu utalentowanych menedżerów. I teraz to niespodziewane wydarzenie: rezygnacja dyrektora naczelnego Rafała Majewskiego.
„Czy już słyszałeś o Majewskim?”. To pytanie w ostatnich dniach przechodziło w firmie z ust do ust. „O czym ci ludzie rozmawiali tydzień wcześniej?”, zastanawiał się Jacek, idąc korytarzem do swojego pokoju. „Lepiej zajęliby się wykonywaniem obowiązków!” Taka jednak jest natura dużych korporacji, a ludzie są tylko ludźmi. Nie znając oficjalnych przyczyn decyzji szefa, doszukiwali się różnych powodów: ciężka choroba, sprzeniewierzenie finansowe, propozycja od konkurencji. Brak szczegółowych informacji na ten temat sprawiał, że w firmie aż huczało od wymysłów i plotek. Do tego dochodziły spekulacje na temat tego, kto może objąć stanowisko po Rafale oraz co stanie się z pozostałymi pracownikami i z całą filią. Ciągłe dywagacje na ten temat skutecznie odwracały uwagę ludzi od bieżących zadań.
